Marokko staat bekend als een geweldige surfbestemming en we keken er ontzettend naar uit om na onze reis door het binnenland van Marokko ein-de-lijk weer te gaan surfen. Het waren drie weken sinds de laatste keer dat we gesurfd hadden, maar het voelde als een eeuwigheid en dus werd het tijd om op zoek te gaan naar wind én vooral golven. Vanaf Casablanca reden we zuidwaarts naar Oualidia en vervolgens bracht de zoektocht ons in Essaouira en daarna in surfparadijsjes Sidi Kaouki en Tafedna, waar we wat langer bleven hangen. We surften twee keer per dag, werden verliefd op de schattigste puppy’s, verkenden de prachtige kust en genoten van heel veel kampvuurtjes met de gezelligste mensen. En dat dan elke dag weer op ‘repeat’. Tijdens het schrijven van de blog was het nagenieten voor me, dus veel leesplezier en geniet vooral lekker mee!
We pakken de draad weer op in Casablanca, waar we na drie weken reizen door het binnenland voor het eerst de zee weer zagen. Helaas kwamen we al snel tot de conclusie dat we hier niet het water in konden vanwege verraderlijke rotsen en te hoge golven. Na de stad bezocht te hebben reden we een stukje zuidwaarts naar de stad Azemour, waar we goede hoop hadden een dorpje met een mooie surfspot te vinden. Wat op de kaart leek op een klein vissersdorpje, bleek in de praktijk een grote stad te zijn die zich langs de hele kustlijn uitstrekte. De surfspot vonden we niet en een fijne plek om te overnachten In Azemour en omgeving ook niet. Dat was best een tegenvaller, want we hadden veel gereden in de afgelopen dagen en waren er aan toe om even een paar dagen op één plek te kunnen blijven. We twijfelden dus om weer een stuk zuidwaarts te rijden, maar onze wil om te surfen was zo sterk dat we besloten nog een stuk verder te rijden. Gelukkig ligt er aan dit deel van de kust een tolweg, dus deze twee luxepaardjes vlogen in een kleine twee uur over de snelweg naar Oualidia.
Oualidia
Vlak voor zonsondergang kwamen we aan in Oualidia, een schattige dorpje dat ligt aan een lagoon en is omringd door natuur. Na zoveel steden gezien te hebben, waren we daar ontzettend blij mee. Ons plan was om op de camperplaats te gaan staan, maar dit bleek een grote parkeerplaats met XXL-campers van Franse en Duitse grijze duiven te zijn. Niet helemaal onze stijl, dus we zochten verder naar een ander plekje. Na even zoeken vonden we het allermooiste parkeerplekje van Oualidia, recht achter de oude stadsmuur met een prachtig uitzicht op de lagoon.
Het laid-back dorpje Oualidia bleek al sinds halverwege de vorige eeuw een kuuroord te zijn. De koning heeft hier zelfs een paleis laten bouwen en daarna zijn vele rijken hem gevolgd (en wij vroegen ons al af waarom er zoveel militairen stonden op het doodlopende weggetje naar onze P4N-plek). Wij snappen de koning wel, al vermoeden we dat hij niet kwam voor het relaxte dorpje en de mooie natuur, maar om te genieten van luxe ‘Thalassotherapie’. Oualidia was een verademing na de drukke steden. Er is hier bijna geen verkeer, geen nauwe straatjes en de mensen doen het lekker rustig aan. Ze zijn allemaal reuze benieuwd naar waar je vandaan komt en leren je graag wat Arabische woorden bij. Ook lekker meegenomen is dat de eeuwige strijd om het afdingen niet meer nodig is, want het is hier allemaal heel goedkoop. Boodschappen doen was dan ook een leuke activiteit op zich én zorgde voor nieuwe uitdagingen, want sommige mensen hier spraken alleen maar Berbers. Geloof me, dan is uitleggen hoeveel broden je wil en begrijpen wat de prijs is een hele opgave. Gelukkig is er altijd wel iemand in de buurt die een klein woordje Engels spreekt, dus zo kochten we heerlijk brood bij een “very good woman”, voor wat dat mocht betekenen, en bleef een lief oud vrouwtje ons maar extra munt geven nadat we betaald hadden.
Na de dagelijkse boodschappen reden we naar het strand iets buiten Oualidia, op zoek naar een mooie plek om te surfen. Via een onverhard pad kwamen we op een nieuw-aangelegde boulevard. De geasfalteerde weg was compleet misplaatst in het landschap van het strand met daarachter de akkertjes van boeren, maar was perfect om te surfskaten. Dat kwam goed uit, want we konden niet surfen door de rotsen, maar vermaakten ons alsnog goed met de skateboards en genoten ’s avonds van de zonsondergang met prachtige kleuren en daarna een heldere sterrenhemel.
Niet alleen is Oualidia bekend als kuuroord, ook is het populair vanwege de vis- en schelpdieren. Toen we overdags in het dorpje waren zagen we dat niet terug, want de vismarkt was gesloten toen wij er waren, waarschijnlijk omdat het zondag was (al zijn we er nog steeds niet helemaal achter hoe de vrije dagen hier werken), maar ’s avonds zagen we tot onze grote verbazing allemaal zaklampen op het strand en werd er door de lokale bevolking gezocht naar mosselen. Daar kwamen we echter de dag daarna pas achter, toen het precies twaalf uur later weer eb was en de mensen er weer waren om mosselen te rapen en te vissen. De visserij is hier langs de kust een onderdeel van het dagelijkse leven van de mensen. Geen grote vissersboten met vis- en schelpdieren voor de export, maar lokale mensen die vissen om wat bij te verdienen of om zelf ’s avonds te eten. We zouden later nog op vele plekken tegenkomen, dichtbij de dorpjes maar ook verder weg van de bewoonde wereld. Het is heel bijzonder om te zien hoe dit een onderdeel van de cultuur is.
De dag daarna reden we verder richting het zuiden. Een prachtige kustroute bracht ons via mooie uitzichten, bijzonder dichtbij af en toe, naar de kuststad Safi en daarna langs één van de twee de steenkoolmijnen van Marokko die ervoor zorgt dat Marokko één van de grootste vervuilers van de wereld is. Na drie uur rijden en drie uur lang vol verwachting naar de zee met schuimkoppen gekeken te hebben, dat is een teken dat het waait, kon ons geluk niet op toen we het dorpje Moulay Bouzarqtoune (ook wij weten vooralsnog niet hoe je het uitspreekt) in reden en we de windsurfers op het water zagen. De omstandigheden waren geweldig en ik wilde meteen het water op. Het waaide keihard, windkracht zeven, en er waren prachtige golven. Een geweldige eerste kitesessie in Marokko.
De dag erna besloten we om door te rijden naar Essaouira. Ondanks de kitesurfspot in Moulay Bouzarqtoune prachtig was en we een fijne parkeerplek hadden aan het strand, hadden we toch gemengde gevoelens. Het dorpje waar we waren was heel klein. Er waren amper mensen op straat en er waren geen voorzieningen, geen winkels, restaurants, of iets anders wat voor werkgelegenheid kon zorgen. We vonden wel een school, maar de lokale kinderen waren de hele dag op de parkeerplaats bij de campers, waar ze zelfgebreide mutsen moesten verkopen, maar eigenlijk vooral wilden spelen en naar de wind- en kitesurfers aan het kijken waren. Een schril contrast, wat ons aan het hart ging en daarom besloten we verder te rijden naar Essaouira.
Essaouira
Ik keek er ontzettend uit om Essaouira te bezoeken. Iedereen is ontzettend enthousiast over dit vissersdorp en de relaxte sfeer die er hangt. De medina van Essaouira ligt aan zee en is omringd door hoge stadsmuren. Deze stadsmuren werden in de vijftiende eeuw gebouwd door de Portugezen, die hier de stad Mogador stichtten. Tot in de twintigste eeuw was dit Mogador de belangrijkste uitvoerhaven naar Europa, maar met de komst van Casablanca als handelscentrum kreeg de havenstad een nieuwe functie: toerisme.
En toeristisch was het zeker, je zag het aan alles in de medina. De medina is overvol met hotelletjes, alle gebouwen zijn mooi onderhouden en er zijn prachtige souvenirs te vinden. Waar we in de andere medina’s meer ‘goedkope’ souvenirs vonden, is de medina van Essaouira gevuld met de mooiste handgemaakte souvenirs en kunstwerken, met dank aan de vele kunstenaars die zich in dit dorpje gevestigd hebben. Ook opvallend waren de overvolle terrasjes waar alcohol geschonken werd. Dat hadden we eerder in Marokko nog niet gezien en vonden we maar een rare gewaarwording, want we zijn ondertussen helemaal gewend geraakt aan het drinken van muntthee.
Onze favoriete plek in de medina was de hoofdstraat. In deze groot opgezette straat met kleine zijstraatjes waar overdekte pleintjes te vinden zijn, doen de locals hun boodschappen. Werkelijk alles wat eetbaar is, is er te vinden. Naast de groenten, fruit en kruidensectie vonden we, tot mijn grote spijt, ook de sectie waar de kippen geslacht werden en de sectie waar de varkens boven de toonbank hingen. Maar gelukkig is de medina niet heel groot, dus konden we snel weer naar de volgende plek doorlopen waar weer genoeg te zien was.
Langs deze hoofdstraat kwamen ook veel boeren uit de omgeving hun waar verkopen. Dit is de plek waar we het allerliefst onze boodschappen doen. De meest verse groenten en fruit vind je namelijk hier én we weten meteen zeker dat het geld rechtstreeks bij de lokale mensen terecht komt.
Niet te missen in Essaouira is natuurlijk de vissershaven met de iconische blauwe bootjes. Niet alleen leuk voor de foto met de bootjes, maar vooral om de strijd tussen mens en meeuw te aanschouwen, want al toonde je een seconde geen aandacht voor je visje dan was ‘ie gevolgen.
We waren verbaasd over de vismarkt die overvol met vis was, maar ook de haven die helemaal vol met bootjes lag. Geen enkel bootje vaarde uit in de stormachtige omstandigheden, lieten we ons vertellen, en de vis was deze week dan ook niet vers..
In de vissershaven spotten we de kites aan het strand van Essaouira. Zoals je begrijpt, konden we niet anders dan meteen terug naar de auto om naar het kitestrand te gaan. We liepen, dit keer wel, in een rechte lijn door de medina terug naar de auto, haalden onderweg nog een heerlijke Marokkaanse pannenkoek, en gingen daarna richting het kitesurfstrand, waar we de bus aan de boulevard konden parkeren en meteen het water in konden. Het waaide windkracht zes en de omstandigheden leken geweldig, maar de wind was erg vlagerig, dus dat viel wat tegen, maar uiteindelijk maakt dat niet uit, want kunnen kitesurfen op zo’n gave plek is uniek.
Helaas wil Essaouira de stad vooral aantrekkelijk maken voor de rijken, leerden we later. Er is dus geen camping en alle campers die in de stad proberen te overnachten worden weggestuurd (we spreken helaas uit ervaring). We vertrokken daarom na zonsondergang naar een dorpje iets landinwaarts. Één voordeel, we parkeerden naast de supermarkt en konden na het avondeten een heerlijk ijsje als toetje halen. Waar we geen rekening mee hadden gehouden was dat er (waarschijnlijk) eerder vis in dit vriesvak had gelegen en de verpakking dus ontzettend naar vis rook. Dat verbaasde ons niks hier aan de kust en gelukkig smaakte het ijs (nadat we het in een schaaltje gedaan hadden) heerlijk.
De combinatie van het ontdekken van de medina én kiten op één dag beviel ons goed, dus we besloten de dag daarna voor precies ditzelfde recept te kiezen. Na onze boodschappen in de medina gedaan te hebben en een broodje falafel en Marokkaanse pannenkoek te hebben gegeten, gingen we op zoek naar een kitespot iets buiten de stad. Vanuit de medina spotten we kites aan het strand en via ‘Park4Night’ hadden we op deze locatie een parkeerplek gevonden, dus we besloten hier naartoe te gaan. Over een onverharde weg die misschien alleen voor ‘4×4-wagens’ was, kwamen we aan bij een prachtig stukje strand, maar de laatste vijftig meter waren zo zanderig dat we het niet aandurfden. We parkeerden de auto een stukje terug en liepen het laatste stuk met de kitespullen naar het strand, want we wilden heel graag het water op.
Het waaide keihard en de wind was algauw te hard voor mijn kleinste kite en ‘directional’, dus na een paar mooie golven vond ik het mooi geweest. Dat kwam goed uit want vervolgens was ik getuige van de eerste sprongen van Nijs. En jullie nu ook, want ik kon ze vastleggen op de foto.
De meeste avonden in Marokko zijn we in de bus, maar in Essaouira trokken we de stoute schoenen aan en gingen we ’s avonds op pad. We hadden namelijk gelezen dat Essaouira ’s avonds ontzettend gezellig is, dus we besloten nog even de medina in te gaan. Waar we verwacht hadden overvolle terrasjes met etende mensen zoals in Spanje aan te treffen, voelde het meer alsof we over een festivalterrein liepen waar het laatste nummer gedraaid was. Alle winkeltjes sloten, overal lag vuil lag op straat en de mensen gingen richting huis. Wel was er gelukkig nog één plekje open waar we onze favoriete Marokkaanse lekkernijen konden halen.
Sidi Kaouki
Op twintig minuutjes rijden van Essaouira ligt het kleine dorpje Sidi Kaouki. Het dorpje zou een paradijs voor zowel wind- en kitesurfers als golfsurfers moeten zijn, dus we hadden er ontzettend veel zin in. We gingen één nachtje op de camping staan om te legen/vullen, te douchen en te wassen en kwamen er meteen al achter dat we onze verwachting van Sidi Kaouki iets moesten bijstellen. Sidi Kaouki is niet alleen een paradijs voor surfers, ook (veelal Franse) pensionado’s weten de plek te vinden en overwinteren hier gezellig met elkaar op de camping. Dat is een sfeertje wel hoor.
Het waaide deze week keihard aan de kust, maar helaas kwam de wind steeds net een beetje over land. Er zijn hier natuurlijk geen rescuebootjes en het risico om honderden kilometers richting het zuiden te drijven als er iets mis ging, dat leek ons geen geweldig plan. Golfsurfen met wind is overigens ook niet ideaal, maar in Sidi Kaouki is er een mooie spot die wat beschut ligt achter de rotsen. We hadden een heerlijke surfsessie, maar na anderhalf uur had ik het zo koud gekregen dat ik er wel uit moest. Klappertandend kwamen we weer terug op de camping en sprong ik snel onder de warme douche, of toch niet… Gelukkig warmden we met een kopje muntthee weer op en genoten we (voor één avond, want opgeruimd blijft het nooit lang in een camper) van onze spik-en-span camper.
Zo voorbereid als we waren, niet dus, hadden we geen contant geld meer.. Na een zoektocht in de bus naar alle dirhams die we hadden laten slingeren en één euro konden we betalen voor de camping, maar daarna moesten we toch echt terug naar Essaouira om te pinnen. Uiteindelijk kwam het goed uit, want we deden meteen de grote boodschappen voor de hele week. Daarna reden we terug en parkeerden we de camper op een geweldige plek, namelijk recht aan het strand voor de surfspot en op loopafstand van het kleine dorpje. Toen er vervolgens ook een superschattige puppy gedag kwam zeggen wisten we het zeker, hier wilden we voorlopig niet meer weg. We zijn uiteindelijk zeven dagen gebleven en genoten van de rust, de golven en de prachtige stranden.
Het was alsof we een soort ander deel van het ‘camper-leven’ in gingen. Waar we de weken daarvoor elke dag nieuwe plekken bezochten en nieuwe ervaringen opdeden, kwamen we in Sidi Kaouki tot rust. Wat ongelofelijk lekker was, omdat er ineens heel veel tijd was en we ons niet druk hoefden te maken om boodschappen, een camperplek vinden of nadenken waar we nu weer onze watertank konden vullen. Geen grote avonturen meer in de medina’s van Marokko of cultuur-shocks tijdens wandelingen door de bergen, maar juist stilstaan bij de kleine dingen en de omgeving. Zo werd het maken van een kampvuur en hier vervolgens een maaltijd op bereiden een dagtaak, werden we pro’s in het maken van Marokkaanse muntthee en namen we de tijd om even stil te staan bij elke zonsondergang. Vandaar dus weinig spannende en avontuurlijke verhalen over de tijd in Sidi Kaouki, maar dat betekent niet dat we ons verveeld hebben. We surften elke ochtend en einde middag vaak nog een keer. Tussen de surfsessies door werden heel veel boeken gelezen, puppy’s geknuffeld, foto’s geschoten en praatjes gemaakt met de lokale vissers die langskwamen om hun vis te verkopen, maar eigenlijk vooral omdat ze heel nieuwsgierig waren naar die bus met dat gekke gele kenteken.
Tussen de surfsessies door maakten we twee keer een prachtige wandeling. We wandelden de eerste keer het klif over naar de volgende baai, waar tot onze grote verrassing allemaal kleine huisjes in het duin gebouwd waren door vissers. Bij één van deze huisjes stond een ezel, die we onze sinaasappelschilletjes gaven. De ezel blij en Nijs nog veel blijer.
Van een lokale surfer hadden we gehoord dat aan het einde van de baai, wat ongeveer één uur lopen is vanaf Sidi Kaouki, een geweldige surfspot is. Dat wilden we wel met eigen ogen zien, dus tussen de surfsessies door wandelden we naar ‘Cap Sim’. Een heerlijke strandwandeling langs het klif, waar we onderweg weer vele vissers tegenkwamen en hun zelfgebouwde huisjes in het klif. Cap Sim is goedgekeurd, wie weet maken we op de terugweg een stop bij deze mooie surfspot.
Na zeven dagen in Sidi Kaouki stonden er geen golven meer op de voorspelling. We besloten door te rijden naar een nieuw plekje dat ik op ‘Park 4 Night’ had gevonden. In één van de reviews stond dat er een mooie surfspot was dus ‘yallah’. Maar niet zonder eerst even terug te rijden naar Essaouira om boodschappen te doen bij de Carrefour, lees: potten pindakaas en granola inslaan, en daarna langs een camping te rijden om even te legen en te vullen. We hadden in Sidi Kaouki een plek gevonden waar we ons water konden bijvullen, maar die porta potti raakte toch echt vol… Afijn, die details bespaar ik je. We gaan naar Tafedna!
Tafedna
Het mooie aan geen verwachting hebben van waar je naartoe gaat, is dat je altijd positief verrast wordt. En verrast dat werden we, toen we de na een lange slingerende eenbaansweg uitkeken over de baai van Tafedna, gelegen tussen hoge kliffen en heuvels in het binnenland.
Om je een idee te geven van hoe het dorpje eruit ziet een kleine beschrijving. Het kleine dorpje Tafedna telt meer vissersbootjes dan huizen en het aantal winkeltjes en restaurantjes is op twee handen te tellen. Het dorpje wordt bewoond door vissersmannen, zwerfhonden en ’s winters veel camperaars, die naar dit afgelegen plekje komen voor de prachtige surfspot, net zoals wij.
We parkeerden de bus op een braakliggend terrein, waar niet veel later onze Zweedse vrienden links van ons parkeerden en onze Brits/Franse vrienden rechts van ons hun camper neerzetten. De puppy’s die hier rondliepen en het kampvuur dat we in het midden maakten zorgden ervoor dat deze plek binnen een paar dagen als thuis voelde. We maakten elke avond kampvuurtjes, gingen overdags met z’n allen surfen en chillden tussendoor lekker in de zon en speelden met de allerliefste puppy’s. Want oh wat waren ze schattig en lief. We hebben er meerdere malen aan gedacht om een puppy te adopteren, maar helaas kost het vaccineren te veel tijd en hebben we maar een visum van drie maanden in Marokko.
In Tafedna is niet veel anders te doen dan SURFEN! De pointbreak, een term uit de surfwereld die wordt gebruikt om het doorbreken van een golf op een rots aan te duiden, zorgde elke dag voor prachtige grote en kleine golven. Wat de spot heel bijzonder maakte was dat buiten de kust een rif lag waar je de sets kon zien aankomen. Met een écht hoge is dit een ‘big wave-spot-‘, waar de professionals met jetski’s in de metershoge golven getrokken worden. Wij waren echter blij met de één tot twee meter hoge golven die elke dag weer kwamen binnenrollen. Ik maakte elke sessie weer progressie, iets wat geen gegeven is met surfen omdat wisselende omstandigheden ervoor zorgen dat je soms weer ‘bij af’ begint. Cross-steps werden gemaakt, de eerste cut-backs en noserides werden geoefend en het allerbelangrijkste, we hadden elke dag ontzettend veel plezier in het water. Dat kan natuurlijk ook niet anders, met zulke mooie golven én maar een handvol mensen in het water die je allemaal ‘kent’. De golven waren goed en de sfeer nog beter.
Ook in Tafedna maakten we twee keer een wandeling tussen de surfsessies door. Zoals je al raadt, de ene keer naar de linkerkant van de baai en de andere keer naar de rechter kant. Zie de foto’s en geniet mee van de prachtige kust.
Helaas kwam aan onze tijd in Tafedna een abrupt einde toen ik mijn surfboard tegen mijn hoofd kreeg en naar het ziekenhuis in Marrakech moest om dit te laten hechten. Het is gelukkig allemaal goed afgelopen en we zijn, na een week in Marrakesh te moeten blijven voor controles, weer terug aan de kust met onze lieve vrienden die onze surfspullen mee hadden genomen. Je leest meer in de volgende blog!
Reactie plaatsen
Reacties