Er is geen plek zoals Galicië: Surfen, hiken en kamperen midden in de natuur

De groene bossen lijken op die in Oostenrijk, de fjörden deden ons denken aan Finland en de kliffen zorgden voor herinneringen aan de Engelse westkust. De gesproken taal klonk meer Portugees dan Spaans en de mensen zelf, hadden een noordelijke nuchterheid. Galicië heeft ons ontzettend verrast. Één ding is zeker, er is geen plek als Galicië. De groenste provincie van Spanje is ongelofelijk mooi én nog redelijk onontdekt. We zijn helemaal op ons plek tussen  de bossen, uitgestrekte kliffen en ruige zee. Het liefst zou ik vertellen over elk baaitje dat we vonden, elk nieuw hoekje van het klif waar we wandelden en elke golf die we surften, maar dan wordt het een wel heel langdradig verhaal. Dat zal ik je niet aandoen, dus ik zal het houden bij onze favoriete plekken en beste herinneringen aan onze drie weken in Galicië. 

De website is vernieuwd, dus neem gerust een kijkje! 

Van Algeciras naar Galicië: Caréces, Villadeciervos, Ourense

We zijn weer terug in Spanje en dat was eventjes wennen. Voordringen bij de kassa, schaarsgeklede mannen en vrouwen op het strand en weer rekening moeten houden met waar je de camper neerzet, omdat er boetes uitgedeeld worden voor wildkamperen. Het initiële plan om bij Caños de Meca in Andalusië een paar daagjes te chillen en te surfen verviel dus al gauw. Vanwege de ‘Semana Santa’, het Paasweekend, was het kleine dorpje, dat tijdens de wandeling die we er in december maakte nog zo idyllisch leek, omgetoverd tot de Scheveningse boulevard op een zomerdag. Niet bepaald rustig en al helemaal niet waar we op zaten te wachten. We besloten dus een stuk verder naar het noorden te rijden, naar Sevilla. We hadden twee uur tijdsverschil met Marokko en dat kwam in dit geval goed uit, want toen we om negen  uur 's avonds aankwamen in Sevilla was het nog steeds licht. Een extra verrassing wachtte daar op ons, want onze Zweedse vrienden waren daar ook. Niks was vertrouwder dan onze camper naast die van hun te zetten en we kletsten vervolgens urenlang bij, om de dag erna de stad in te gaan en onder het genot van een kopje koffie nog heel veel verder te kletsen en te kijken bij de grootschalige katholieke processies in de stad.
Daarna scheidden onze wegen alweer, want wij hadden een interessante route op de planning staan. We wilden heel graag naar Noordwest-Spanje. Al voordat we überhaupt over het reizen met en camper nadachten, wilden we beiden al heel graag de ‘Costa Verde’ bezoeken. We hadden nog een kleine twijfel omdat het weer er niet bepaald zomers is in dit deel van het jaar, maar de wil om deze ruige en groene kuststreek te bezoeken was te groot, dus we besloten dat we de voorspelde regen voor lief zouden nemen en reden in drie dagen omhoog naar Galicië. 

Ondertussen waren we gewend geraakt aan de wegen in Marokko, dus de kilometers over de snelweg in Spanje vlogen aan ons voorbij. Wat ook wel héél erg makkelijk is aan reizen in het georganiseerd Spanje, is dat er overal leeg- en vulvoorzieningen voor campers zijn. Dat scheelt ons een hoop gedoe, want in Marokko moesten we altijd naar de camping. Een 'leeg-en-vul-stop' onderweg werd gemaakt en daarna parkeerden we de camper aan de rand van een meer, midden in natuurgebied van Caréces. Een prachtig plekje dat we toevallig hadden gevonden, omdat het op de weg naar het noorden lag. Voor het eerst deze reis hingen we de hangmat op.

Hoe relaxed het ook was om vanuit de hangmat aan de blogs over Marokko te schrijven, de dag erna besloten we toch weer verder te rijden. 

De kilometers vlogen voorbij met een podcastje op en we parkeerden einde die dag weer op een parel van een plekje vlakbij het dorpje Villadeciervos. Het was zó warm, dat we de surfboards gebruikten om het meer mee op te paddelen en lekker af te koelen. Je had ons moeten zien gaan :) ’s Avonds was het echter gedaan met de warmte, want het koelde af van bijna dertig naar vijf graden. 

De derde dag reden we de laatste paar uur richting de kust. De reis was verrassend voorspoedig verlopen. Vooral ik wist van tevoren niet hoe ik weer zoveel uur stil zou moeten zitten, maar met een podcastje op, terwijl ik sieraden aan het maken was, vlogen de kilometers voorbij. Daarnaast hadden we verwacht dat het binnenland helemaal vlak en vol met landbouw zou zijn, waarom we dat verwacht hadden weet ik verder ook niet, maar we reden juist door prachtige heuvelachtige en groene landschappen. Op de derde dag, toen we de heuvels van Galicië in reden, kwamen we zelfs langs ‘hotsprings’. De perfecte plek voor een pauze. We keken gek op toen bijna iedereen op zijn handdoekje rond de hotsprings zat en bijna niemand in de natuurlijke zwembaden baden lag, maar al snel kwamen we erachter waarom. De hotsprings van Ourense zijn ruim veertig graden en dus eigenlijk gewoon té warm, maar toch wel heel erg leuk om te ervaren wat het met je lichaam doet als je in zulke warme hotsprings zit en daarna in de koude rivier springt. 

Playa de la Lanzada

De eindbestemming van de rit en beginplek van ons avontuur in Galicië is Playa de Lanzada. Hier bleven we een paar daagjes hangen, om even te ‘aarden’ in de nieuwe omgeving, om te surfen en omdat we wat probleempjes hadden om op te lossen. We hadden, zacht uitgedrukt, niet écht een soepel begin in Noord-Spanje, want vanwege Pasen was alles, maar dan ook echt alles, vier dagen lang dicht. We zaten zonder eten én de gastank was leeg, dus het was een interessante uitdaging. Als een geschenk uit de hemel vonden we een lokale markt, waar we groenten en fruit konden kopen. We sloegen lichtelijk achterover van de prijs, na Marokkaanse prijzen gewend te zijn, maar we waren allang blij dat we weer eten hadden. 

Ook stond er een bakker op de markt en dat kwam goed uit, want we hadden een verjaardagstaart nodig. De dag erna vierden we namelijk de verjaardag van Nijs. Met taart als ontbijt, daarna een surfsessie, vervolgens een heerlijk biertje op het terras in Pontevedra en daarna tapas als avondeten vinkten we de dag af als een hele geslaagde verjaardag.

Ilha de Arousa 

De grillige kustlijn van Galicië zit vol met prachtige plekjes en het is dan ook niet lastig om een volgende bestemming uit de kiezen. Met wat tips uit de reisgids en vooral vaak een zoektocht op Google Maps naar wat er ‘op de kaart’ mooi uit zou moeten zien, weten we steeds weer leuke plekjes te vinden. Zo vonden we ook het eilandje Ilha de Arousa. Dit schiereiland voor de kust is verbonden aan het vasteland met een brug, maar gaf ons meteen een eilandgevoel. Zomers is het hier heel toeristisch, dus het was lastig om een camperplek te vinden. Op letterlijk elke parkeerplek stond een verbodsbord voor campers. We gaven de moet al snel op en parkeerden op de enige geautoriseerde camperplek naast de brug. Niet de meest charmante plek, maar we namen het maar voor lief. De dag erna sprongen we namelijk op de fiets voor een 'rondje eiland'. We fietsten en wandelden in een paar uur langs alle mooie plekjes, die we enkel met wat locals hoefden te delen zo in het voorseizoen. 

Santiago De Compostela

Het zonnetje in Ilha de Arousa was de laatste zon die we in een paar dagen zouden zien. Gelukkig hadden we ons erop ingesteld dat we in Galicië ook regendagen zouden gaan krijgen. Het is niet voor niets zo groen, toch?
Meestal klaart het gelukkig snel weer op, maar toen er wel heel veel regen op de voorspelling stond, besloten we een kleine tour landinwaarts te gaan naar Santiago De Compostela. Bij het eindpunt van de 'Camino de Santiago' wilden we natuurlijk wel even een kijkje nemen. En als het dan toch regent, dan kunnen we net zo goed de kathedraal en het antropologisch museum over Galicië bezoeken. 

Costa del Morte: Carnota, Fisterra, Praia de Nemiña, Praia de Soesto, Malpica 

Na Santiago de Compostela reden we zomaar de Costa del Morte in. De Costa da Morte strekt zich uit van de dorpen Muros en Malpica en kreeg haar naam vanwege de vele schipswrakken die er zijn door de verraderlijke rotskust. Het klinkt allemaal wat minder duister dan het daadwerkelijk is hoor, wij kunnen alleen maar zeggen dat we genoten hebben van de grillige kustlijnen en verstopte stranden. 

De eerste plek die we opzochten is wel even benoemenswaardig, want we konden er eindelijk... douchen! Vanwege de luxe van de vele campervoorzieningen waar we kunnen legen en vullen hoeven we namelijk niet meer naar de camping. En daar zijn we heel blij mee, want de campings zijn meestal niet ons favoriet, maar een warme douche is toch wel lekker. Gelukkig zijn er in Spanje op veel plekken bij het strand ook openbare douches. Zo ook in Carnote. Het enige nadeel, de douche was ijskoud, maar dat moet je dan even voor lief nemen.

We hadden met het uitzoeken van de camperplek vooral rekening gehouden met waar een douche was. Wat we niet gezien hadden, was dat er een lagoon lag tussen ons en het strand. Gelukkig durfden we die uitdaging wel aan en liepen we met opgestroopte broeken het water door om vervolgens de zonsondergang te zien op het strand. 

Een bezoek aan Fisterra kon natuurlijk niet ontbreken. Deze plek is hét eindpunt voor de pelgrims die de Camino de Santiago wandelen. Wat de plek uniek maakt is het uitzicht, vanaf de landtong die ver de zee in strekt, op het land. 

We arriveerden eind van de middag op de Cabo de Fisterra en schrokken in eerste instantie van de hoeveelheid campers die er stonden. We hadden al anderhalve week overal zo goed als alleen gestaan, dus dat was even wennen. Een camperplek vinden was nog lastiger, want alles liep schuin af, niet heel verrassend verder bovenop een klif. Toen onze buren vertrokken reden we snel, met wasrek dat buiten hing en al, verder om een goed plekje bovenop het klif te bemachtigen. Daarna werden de Spaanse tapas buiten klaargezet, maar betrok het even snel als het die middag was opengetrokken, dus aten we uiteindelijk binnen. Dat was verder geen enkel probleem, met zo'n prachtig uitzicht. 

En vanaf hier begon zo ongeveer de, lichtelijk obsessieve, zoektocht naar goede golven. De eerste week dat we in Galicië waren was de swell te hoog. De meeste stranden hadden, door de ligging direct aan de Atlantische kust, meteen hele hoge golven. Gelukkig stond er vanaf nu iets minder op de voorspelling, dus gingen we op zoek naar mooie plekken om te surfen. Die vonden we, en wat waren ze ongelofelijk mooi zeg.

Het strand van Nemiña was onze eerste bestemming en toen we onze camper naast het strand parkeerden, wisten we meteen dat we de camper hier wel voor een paar dagen gingen parkeren. Nog geen dag moesten we helaas alweer inpakken, want een supermarkt was in de wijde omtrek niet te vinden, dus we moesten een half uurtje terugrijden naar de dichtstbijzijnde 'Mercadona'. Maar daarna, toen bleven we écht een paar dagen staan. Het was stralend weer en voor het eerst deze reis konden we na de surfsessie gewoon in ons zwemkleding in het zonnetje gaan zitten. Dat was wel écht genieten hoor. Ik realiseerde me dat ik het toch wel erg gemist had om de zon lekker op m'n huid te voelen, na drie maanden lange kleding aan in Marokko gehad te hebben. 

Ondanks dat de golven minder hoog voorspeld waren, pakte de baai veel swell en werden de golven te hoog voor ons. Gelukkig was er nog genoeg anders te doen, want vanaf Praia de Nemiña liep een prachtig klippad. We wandelden over smalle paadjes langs de mooiste uitzichten naar Playa Rostro. Dit strand ligt middenin een beschermd natuurgebied en is ongelofelijk mooi. Het enige nadeel was dat we niet konden zwemmen, omdat de zee zo ruig was. Gelukkig waren er onderweg genoeg beekjes en liepen we in ons zwemkleding terug naar de camper. 

De natuur in Galicië is gewoon zo ongelofelijk mooi dat het lastig is om niet alles op te schrijven om het met je te kunnen delen. Maar het maakt niet uit waar we de camper neerzetten, overal beland je binnen twee stappen op een pad dat je over een klif, door een bos of op het strand brengt en echt overal is wel weer iets anders te ontdekken.

Zo stopten we ook bij Praia de Soesto. Wederom een strand wat er op 'Google Maps' wel mooi uit zag en in het echt nog veel mooier bleek te zijn.  De wandeling over het klif bracht ons tussen kliffen gevuld met knalroze bloeiende ijsbloemen. Halverwege de wandeling besloten we maar gewoon te blijven slapen op deze prachtige plek, zodat we nog veel verder konden wandelen en daarna konden genieten van de prachtige zonsondergang. 

De volgende stop was Malpica. Een bekende surfspot om te longboarden. Maar hoe goed de plek ook aangeschreven staat, als de condities niet meewerken, dan is het uiteindelijk alsnog niks. Het was wel de eerste sessie sinds lange tijd waarin ik niet doodsangsten uit had gestaan omdat er dikke twee meter golven de baai in kwamen rollen, dus dat was ook wel weer wat waard. Én naast het strand was een beekje waar we ons na de surfsessie in konden ‘wassen’, win win! 

A Coruña

Helaas schijnt in Galicië de zon nooit te lang en kwam er veel regen aan, dus de planning werd aangepast. We bezochten eerst de stad A Coruña en wilden daarna naar de omgeving van Ferrol gaan om te surfen. Als je in het water ligt, dan maakt die regen tenslotte toch niet meer uit. A Coruña was een prima stad om even te bezoeken. Na zoveel maanden op reis al zoveel steden gezien te hebben, doet het ons niet zoveel meer. We zijn gewoon liever in de natuur dan in de drukte van de stad. We waren blij toen we de stad weer uit reden en de weg langs de fjörden van Galicië vervolgden. 

Ferrol en omgeving: Praia de Doniños, Playa San Xurxo, Valdoviños, Playa Pantín

De omgeving van Ferrol is een schatkist vol met ongerepte natuur én goede surfspots. Het duurde twee dagen voordat we helemaal op ons plek waren. Twee dagen tot het weekend voorbij was, alle dagjestoeristen weer terug naar de stad gingen en wij, zo goed als alleen, achterbleven midden in de natuur.

Het prachtige Playa Doñinos was op het moment dat wij er waren niet bepaald een goede plek om te surfen vanwege de wind. Het was zo ruig dat ik de beachbreak niet eens door durfde.. Toch zal ik dit prachtige plekje nooit vergeten, want toen ik wat foto’s aan het schieten was tijdens de zonsondergang zag ik ineens dolfijnen. Ze speelden minutenlang in de golven en na ze uitgebreid bewonderd te hebben, rende ik terug naar de camper. Nijs dacht natuurlijk dat er wat aan de hand was, toen ik al roepend de heuvel op rende. Toen hij het woord 'dolfijn' hoorde liet hij meteen alles vallen (figuurlijk natuurlijk) om mee terug naar het strand te rennen en ook een glimp van de spelende dolfijnen in de golven op de vangen. Geluksmomentjes. 

Playa de Xurxo, een Galisische naam waarvan ik nog steeds niet weet hoe je het uitspreekt, was wél een fijne surfspot met prachtige lijntjes die om de paar minuten binnen kwamen rollen. Op een paar gekke locals na én dat we een half uur terug moesten rijden naar Ferrol omdat ook hier geen supermarkt was, was dit voor ons de perfecte surfspot. Er stonden redelijk hoge golven op de voorspelling deze dagen en daar zag ik behoorlijk tegenop, omdat het ongeluk in Tafedna me angstig heeft gemaakt voor wat hogere golven, maar door de ligging van de baai was het goed te doen en kwam m’n vertrouwen om ook op hogere golven te surfen zelfs weer een beetje terug.

Nijs surft ondertussen zo goed, dat het tijd werd om zijn beginnersboard in te ruilen voor een nieuw board. De keuze voor een longboard was snel gemaakt, want cross-steps oefenen is toch wel heel leuk. Via een Facebook-pagina voor tweedehands boards in Spanje en binnen één dag had hij zijn 'droomboard’ gevonden. Klein probleempje, we hebben in ons kleine L1 campertje helemaal geen plek voor nog een longboard onderin onze ‘garage’. Met één longboard hadden we bij het bouwen van de bus nog wel rekening gehouden, maar een tweede erbij past echt niet. Gelukkig is er in de camper zelf nog wel plek, maar zitten we nu officieel helemaal vol. 

Soms zit het mee, soms zit het tegen, maar toen we die avond met z’n tweetjes in het water lagen bij Playa Pantín en perfecte golven hadden, waren we alle tegenslagen van die dag gauw weer vergeten. 

Playa Pantín was mijn favoriete surfspot. We konden de camper neerzetten op het klif naast het strand en hadden vanaf hier een prachtig uitzicht over de hele baai en het groene achterland. Via een smal paadje liepen we naar beneden en vervolgens staken we een beekje over om op het strand te komen. Hier konden we kiezen  uit verschillende ‘peaks' met elk mooie golven’. Onze 'twee keer per dag surfen streak' ging voort en terwijl de pijntjes voor en na het surfen steeds erger werden, ging ik elke ochtend en elke avond het water in. Tussendoor werd er lekker gerelaxed, gewandeld en heel veel rekoefeningen gedaan en creatieve manieren om m'n board naar het strand te dragen tegen de rugpijn bedacht.

Helaas nam de swell af en werden de golven elke dag kleiner, totdat we 0.3 tot 0.5 meter op de voorspelling zagen staan en het tijd vonden om door te gaan. We bezochten iets landinwaarts een oud-huisgenootje van Nijs die hier samen met haar vriend en zoontje op een prachtig stuk land woont en stukje bij beetje eigenhandig hun paradijsje opbouwt. Het was ontzettend gezellig en we waren onder de indruk en geïnspireerd door hun levenswijze en prachtplek. ’s Avonds laat reden we pas weer terug naar de kust, vanaf waar we de dag erna onze reis voortzetten richting Asturië.

Galicië heeft in de afgelopen drie weken ons hart veroverd. We hadden niet verwacht dat het reizen in Europa, na Marokko, zo makkelijk zou zijn en we zo snel ons zo thuis zouden voelen. Dat kwam natuurlijk vooral door de prachtige natuur van Galicië en het voelde gek om nu al door te reizen, maar helaas moesten we wel, want we hebben nog maar een paar weken en Noord-Spanje heeft nog veel meer voor ons in petto. Je leest meer over de Picos de Europa en de laatste dagen van onze reis in de volgende blog!