Van bergwandelingen in de Picos de Europa tot stranddagen in de Vendée: onze laatste maand op reis

Daar is ‘ie dan, de laatste blog van deze reis. We verkenden Asturië en Cantabrië en brachten nog een kort bezoek aan Baskenland, waarna we van de laatste dagen zon en golven genoten aan de Franse Vendée. Na Galicië was het even wennen aan de drukte langs  de kust en ook het weer zat niet helemaal mee, maar we hebben er zeker weten het beste van gemaakt en genoten van alle mooie plekjes én golven. 

Asturië

Na drie weken genoten te hebben in Galicië, besloten we om door te rijden naar Asturië. Niet helemaal goed getimed, want het was een lang weekend in Spanje vanwege de ‘Dag van de Arbeid’. Op de een of andere manier hebben we dat altijd. Wanneer wij toeristische plekjes willen bezoeken is het altijd weekend en wanneer we de stad in willen is het altijd zondag. Om daar dan omheen te plannen, dat is ons dan weer te veel moeite, dus we accepteren het maar en zien het als een manier om het dagelijkse leven van de locals te leren kennen. In Galicië leidde dat nog wel eens tot mooie gesprekken, maar naarmate we naar het oosten reden, zagen de mensen steeds meer veranderen naar wat stadsere mensen met soms een kleine ‘attitude’. 

We reden in twee dagen langs verschillende mooie plekjes, zoals de Playa de Cathedrales, Cabo Vidio en het vissersdorpje Cuderillo. Prachtige plekjes, maar voor ons iets té toeristisch. 

De dag daarna bezochten we Gijon. We moesten wat praktische inkopen doen (lees: onderbroeken en sokken kopen). We hadden er alleen geen rekening mee gehouden dat het zondag was, dus bijna alle winkels waren gesloten, weer zo’n gevalletje incapabele planning-vaardigheden. We ploften dus maar neer op een terrasje, waar we een tip hadden gekregen om Churros te eten. Helaas werden de churros pas vanaf einde middag geserveerd, dus besloten we na een biertje en een koffie weer verder te gaan. Uiteindelijk slaagden we bij de Carrefour voor onderbroeken, waarna doorreden naar het prachtige Playa de Vega. We dronken een wijntje op het strand en besloten daarna weer verder te rijden, want het was ons veel te druk op het strand en we konden hier in de omgeving niet overnachten, dus moesten op zoek naar een ander plekje. 

We parkeerden uiteindelijk langs de weg, waar we een ‘muggen-invasie’ moesten overleven en vervolgens om 00:30 ’s ochtends wakker gemaakt werden door een stel kwajongens die het heel grappig vonden om al toeterend aan te komen rijden, en vervolgens met een waterpistool water naar Nijs te spuiten toen hij de deur open deed. Je bedenkt het niet…
Dit is overigens de enige keer in zes maanden, dat we ’s nachts wakker gemaakt zijn, op de straathonden in Marokko na. 

De ochtend daarna wandelden we naar Playa Torada en deden we nog één kleine ‘sight-seeing’ bij Playa de Gulpiyuri, een strand tussen de weilanden dat via ondergrondse tunnels met de zee verbonden is. Daarna vonden we het wel mooi geweest met onze ‘sightseeing-tour’ en waren we de drukte wel zat, dus we besloten de bergen in te gaan.

Picos de Europa 

De prachtige Picos de Europa, een bergketen met toppen van ruim 2500 meter hoogte vlakbij de kust, verraste ons ontzettend. De natuur zo prachtig en de bergen zó hoog. Ook werden we verrast door de hoeveelheid Spanjaarden die ook hier weer waren. Enerzijds leuk om te zien dat de Spanjaarden op hun vrije dagen zo de natuur in trekken, anderzijds vervelend, want parkeren was wederom onmogelijk en zowel de natuur als wij hadden het liever iets rustiger. 

Maar goed, we mogen natuurlijk niet klagen, want toen dinsdag iedereen weer aan het werk was en slechts een handvol mensen overbleef, begonnen wij aan onze eerste wandeling door de bergen. We wilden de eerste dag naar het dorpje Bulnes wandelen en hadden het idee dat iedereen daar naartoe ging, dus we liepen achter de andere mensen aan het bergpad op. Twee uur later kwamen we erachter dat de route zeker niet naar Bulnes ging. Waar de route wel naartoe ging, dat was lastig te zien op de kaart. We liepen nog één uur door en kwamen bij een dorpje aan de andere kant van de kloof, dat gewoon met de auto bereikbaar was. We zagen de humor er wel van in en hadden gelukkig alle tijd, dus we wandelden de ietwat saaie route over een makkelijk pad op ons gemak weer terug. 

De dag erna volgden we gelukkig een avontuurlijker pad. We liepen toen wél echt naar Bulnes en nu moesten we klimmen en dalen over smalle paadjes. Dat was meer onze stijl en we genoten ontzettend van de prachtige wandeling. We sloten af met een duik in de ijskoude rivier. Dat kwam goed uit, want we zo hadden meteen weer gedoucht.

Na onze wandelkleding in het dichtstbijzijnde dorp gewassen te hebben, gingen we op een klein avontuur dat ons in het bergdorpje Suariás bracht. Na een kleine zoektocht naar een mooie plek, waar we een minstens tien procent heuvel op moesten rijden en halverwege verrast werden door een kudde schapen, vonden we een plekje met uitzicht over de vallei. Heerlijk om een dagje tussen de boerderijen te staan en zo een inkijkje te krijgen in het plattelandsleven. Minder prettig was dat we geteisterd werden door een vliegenplaag. Tientallen vliegen zaten in de bus en waren niet van plan nog weg te gaan. Na sinaasappels met kruidnagel en een poging tot vliegen met de hand vangen, gingen we over naar hevigere maatregelen. Terwijl ik met een kleed wapperde, deed Nijs de achterdeur snel open en waaide we alle vliegen naar buiten. Niet zo effectief als we wilden, maar voldoende om rustig te kunnen slapen. Helaas waren de vliegen de volgende ochtend wel vroeger wakker dan wij. 

We hadden een ‘chill-dagje’ om een beetje bij te komen van de wandelingen en wat rust te nemen, want we hadden tijdens de wandeling water uit een beekje gedronken dat misschien toch niet helemaal drinkbaar was...

De dag erna gingen we naar Potes, een schattig oud bergdorpje midden in de bergen. Althans, dat was wat we verwacht hadden. Het leek meer op een klein Venetië vol met toeristen, terrasjes en harde muziek. We wisten niet hoe snel we weer weg moesten zijn en vonden een plekje midden in de natuur, wat ons beter beviel.

De dag erna reden we naar het bergdorpje Brez, wat wel voldeed aan onze verwachting van een schattig bergdorpje. Vanaf hier liepen we onze laatste wandeling in de Picos. Onderweg ontweken we weer koeien die er gevaarlijker uit zagen dan dat ze werkelijk zijn en genoten we van de uitzichten op de besneeuwde bergtoppen. 

Cantabrië

Daarna vertrokken we naar de kust. We waren een beetje zoekende naar waar we naartoe wilden gaan. We wilden graag nog surfen, maar de omstandigheden waren niet optimaal en het was redelijk druk langs de kust, vergeleken met wat we gewend waren in Galicië. Daarnaast werd het ook tijd om langzaamaan wat kilometers richting Nederland te gaan rijden, dus we reden vrij snel door Cantabrië heen. Niet helemaal hoe we het liefst de omgeving verkennen, maar het was even niet anders. 

We bleven drie daagjes hangen in San Vicente de Barquera. Een bekende plek onder surfers vanwege de prachtige golven, en mooi waren ze zeker. Helaas waren we niet de enigen en lagen we steeds met zoveel mensen in het water, dat het eigenlijk niet meer leuk was, dus we besloten door te rijden. De reis bracht ons bij Playa Liencres en vervolgens in Santander, waarna we doorreden naar Playa Langre en Playa Berria. Bij beide plekken was weinig goede surf, dus we besloten nog verder te rijden, het regende toch, en strandden die dag bij Playa Laredo. Een iets ander strand dan dat we gewend waren. Langs het gehele strand stonden namelijk grote flats, veelal vakantiehuizen van Madrilenen, waar verder weinig leven te bespeuren was. 

País Vasco

We vertrokken de volgende ochtend meteen en reden niet veel later ons geliefde Baskenland in. País Vasco, Baskenland, voelt toch wel een beetje als thuiskomen. Het is voor ons bekend terrein, want aan het begin van de reis ontdekten we al een stukje van de regio. De natuur is er prachtig, zowel aan de kust, waar nog weinig bebouwing is (op de steden na dan), als in het binnenland, waar uitgestrekte bossen zijn. En dan zijn er natuurlijk de oprechte, ietwat ruige inwoners, die zo ongelofelijk  trots zijn op hun eigen cultuur. 

We bleven iets langer hangen in Plentzia, waar we konden surfen ondanks het slechte weer. We parkeerden de camper op het enige stukje waar we niet hoefden te betalen om te parkeren, en dat bleek langs de boulevard dichtbij de surfspot te zijn.
De pier zorgde voor beschutting tegen het ontstuimige weer en de hoge golven. Desondanks was het een zogenoemde 'klotsbak', maar de aanhouder wint en uiteindelijk lukte het ons toch om wat golven te pakken. Niet de mooiste golven, máár zonder oefening kun je nooit je perfecte golf surfen, zeggen we dan maar.  

Daarna vonden we een prachtig plekje, het dorpje Lekeitio. Het was een soort San Vicente de Barquera, maar dan klein en nog wat minder ontdekt. De baai was door een rivier verdeeld in twee delen. Aan de linkerkant van de baai lag het vissersdorpje en aan de rechterkant van de baai het surfstrand. In het midden lag een eiland, waar je via een soort dam naartoe kon lopen met laagwater. Met onze baguettes en de andere boodschappen, die we daarvoor gehaald hadden in het dorpje,  hadden we het goede plan om de dam af te lopen en dan het riviertje over te steken. Helaas kwamen we bij het einde van de dam pas achter hoe hard het water stroomde, en moesten we dus alsnog het hele stuk lopen om over de brug heen te gaan. 

We hadden een heerlijke surfsessie in Lekeitio. Telkens als het begon te regenen bleven we toch maar in het water, want je wetsuit uittrekken in de stromende regen, dan is surfen echt niet meer voor je lol. Wanneer het vervolgens weer opklaarde tussen de buien door, dan wilden we toch weer blijven, want met het zonnetje was het wel héél lekker. We bleven wel drie uur in het water en genoten van onze laatste sessie in Noord-Spanje. 

Dat Noord-Spanje niet voor niets zo groen is, daar kwamen we in de laatste dagen in deze regio achter. Het weer was onstuimig en het regende heel erg veel. Toch zijn we gelukkig weinig natgeregend, dat gaat ook niet als je met een wetsuit in het water ligt natuurlijk, maar toch waren we op gegeven moment wel klaar met het donkere weer. Ook werd het lastiger met parkeren, omdat we vaak moesten betalen voor een plekje aan het strand, dus de knoop was snel doorgehakt. Frankrijk, let's go! 

Vendée

Dat was een goede keuze, want we reden de zon tegemoet. Na een korte stop in Hossegor om een nieuw wetsuit te komen bij de ‘outlet’, reden we met een tussenstop vlakbij Bordeaux naar de Vendée. Hier bleven de laatste paar dagen, voordat we richting huis gingen rijden. 

We waren er al een beetje bang voor, de befaamde Franse hoogtelimieten. We lazen veel over dat het bijna onmogelijk is om te parkeren langs de kust voor campers. Bij elke parkeerplek zijn hoogtelimieten en als deze er niet staan, dan staat er wel een verbodsbord voor campers. Op de meest afgelegen plekken vonden we deze verbodsborden. We voelden ons dus niet erg welkom. Gelukkig waren de golven goed en scheen de zon, dus hadden we genoeg positieve energie om op zoek te gaan naar een plekje in het binnenland waar we ‘legaal’ konden staan. 

We surften in Les Sables D’Olonne, de dag daarna bij Plage Veillon en sloten af met een geweldige sessie bij Plage de Conches. Prachtige golven, zonnetje op ons bol en heel veel cross-steps. 

En toen maakten we de laatste uurtjes richting huis. Op het moment van schrijven, rijden we de Nederlandse grens over. Na zes maanden op reis geweest te zijn, zit dit avontuur erop. We kijken er ontzettend naar uit om iedereen weer te zien. Bedankt voor het lezen van de reisverhalen en vooral alle lieve en positieve reacties. Tot snel!